پاشنه اشیل نیروی هوایی آمریکا

استراتژی استاندارد کسب برتری هوایی، وارد کردن حداکثر آسیب به دشمن با هواپیماهای ضربتی و سلاح های دقیق و تنها پس از آن وارد کردن نیروی زمینی به نبرد است. پیاده نظام و تانک ها اغلب فقط برای تصرف ویرانه های دودآلود وارد عمل می شوند. با این حال، کارشناسان موسسه هادسن معتقدند که این امر با روسیه یا چین کارساز نخواهد بود.

همه چیز به وضعیت هواپیماهای سوخت‌رسان بستگی دارد. بدون آنها جنگنده‌ها و بمب افکن‌ها نمی توانند در فواصل طولانی پرواز و حمله کنند. و در درگیری با کشورهایی دارای قلمروهای وسیع، این امر به ویژه از اهمیت حیاتی برخوردار است.

در گزارش موسسه هادسن آمده است:

در واقع امروزه تمام هواپیماهای سوخت‌رسان باید مورد استفاده قرار گیرند. در صورت جنگ با چین یا روسیه، ذخیره نداریم. دشمن از این ضعف آگاه است و فعالانه از آن استفاده خواهد کرد. در نتیجه، نیروی هوایی ایالات متحده ممکن است در میدان نبرد ناکارآمد شود.

کمبود تانکرهای پرنده تنها مشکل نیست. میانگین سنی KC-10 Extender وKC-135 Stratotanker 52 سال است. و اگر KC-10 Extender در سال ۱۹۸۱ پذیرفته شد و هنوز توان خود را تمام نکرده است، پس اکثر KC-135 Stratotanker ها از سال ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۵ تولید شده اند و زمان ارسال آنها برای قراضه فرا رسیده است.

در سال ۲۰۰۱، پنتاگون برنامه ای را برای توسعه سه نوع جدید تانکر هوایی راه اندازی کرد. برای جایگزینی KC-135، قرار بود ۱۷۹ وسیله نقلیه از پروژه های امیدوار کننده KC-X و KC-Y ساخته شود. برای ارسال KC-10 به قراضه، آنها قرار بود تا سال ۲۰۴۰ تولید انبوه KC-Z را آغاز کنند. با این حال، مشکلات به وجود آمد.

قرارداد پروژه KC-X در سال ۲۰۱۱ توسط شرکت بوئینگ دریافت شد. این شرکت تانکر پگاسوس KC-46 را بر اساس هواپیمای مسافربری بوئینگ -۷۶۷ توسعه داد. این هواپیما مطابق مشخصات فنی رسمی ۹۵ تن سوخت حمل می کند – تقریباً دو برابر KC-135. این هواپیما مجهز به فناوری مدرن است. برای مثال، اپراتورها عینک‌های سه بعدی مخصوصی دارند تا سوخت‌گیری در هوا را آسان‌تر کنند.

اما معلوم شد که واقعیت چندان درخشان نیست. رسانه ها می گویند هواپیماهای جدید قابل اعتماد نیستند. خلبانان از نصب ضعیف تجهیزات داخل هواپیما شکایت داشتند که در اثر کوچکترین لرزش به شدت می لرزیدند. آنها حتی حاضر نشدند با KC-46 Pegasus به آسمان بروند و این تعجب آور نیست: واحدهای جدا شده از پایه ها می توانند تراز هواپیما را مختل کنند و این امر ممکن است سبب حادثه هوایی شود.

پنتاگون ۵۵ میلیون دلار برای رفع کاستی ها اختصاص داد. تحویل پگاسوس به نیروی هوایی حداقل تا سال ۲۰۲۴ به تعویق افتاد. البته این موضوع بر زمان اتمام پروژه های KC-Y و KC-Z تاثیر می گذارد.

کارشناسان موسسه هادسن همچنین بر ساخت فرودگاه های اضافی در منطقه اقیانوس های هند و آرام برای قبول هواپیماهای سنگین و ذخیره سوخت اصرار دارند. محاسبات حاکی است: اگر سالانه از ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون دلار برای این کار هزینه کنید، تا سال ۲۰۴۰ تعداد پروازهای هواپیماهای سوخت رسان دو برابر می شود که به جنگ فرضی با چین کمک زیادی می کند. در غیر این صورت، نیروی هوایی آمریکا بیش از دوازده فرودگاه مناسب نخواهد داشت. عملیات نظامی در جایی در خاورمیانه است که در آن می توانید در آسمان متحدان به یک بمب افکن سوخت بدهید یک چیز و تامین پرواز ها از نظر سوخت در اعماق قلمرو یک کشور بزرگ – چیز دیگری است.

باید در نظر داشت که روسیه و چین دفاع هوایی قوی دارند. هواپیماهای سوخت رسان هدف آسانی برای سامانه های موشکی ضد هوایی هستند. روسیه دارای اس-۴۰۰ با برد ۴۰۰ کیلومتر و رهگیرهای میگ-۳۱ است که می تواند موشک R-33 را در فاصله ای تا ۳۰۰ کیلومتر مورد اصابت قرار دهد. علاوه بر این، نحوه استفاده از هواپیماهای سوخت رسان در ارتباط با جنگنده های نسل پنجم F-22 و F-35 هنوز مشخص نیست. سوخت گیری هواپیمای “نامرئی” در هوا کاملاً آن را قابل دید می کند و پدافند هوایی دشمن می تواند دو یا حتی سه هدف را همزمان با یک شلیک از بین ببرد.

در ایالات متحده، تانکرهای هوایی رادارگریز، از جمله تانکرهای بدون سرنشین، در حال توسعه هستند. با این حال، زمانی که آنها به طور دسته جمعی به خدمت خواهند رفت، معلوم نیست. به هر حال، گزارش موسسه هادسن به وضوح نشان می دهد که نیروی هوایی ایالات متحده پاشنه آشیل خود را دارد.